La Festa della Repubblica Italiana wordt elk jaar gevierd op 2 juni. In 1946 werd die dag een referendum georganiseerd waarbij het volk zich moest uitspreken over de vraag of Italië als republiek of als monarchie zou voortbestaan. Een meerderheid sprak zich uit voor de republiek.
Op deze feestdag zouden we met la banda (de harmonie) meespelen op het dorpspleintje van Tuoro sul Trasimeno. Hoe is dat zo gekomen?
Al jaren spelen wij mee in fanfares en harmonieën in Kapellen en in de polder (Berendrecht en Zandvliet). Bianca dirigeert zelfs al enkele jaren de harmonie van Zandvliet. Een van de vorige jaren hadden we als thema nog Italië gekozen. Uiteraard mocht het volkslied (Inno di Mameli) niet ontbreken, naast andere klassiekers zoals la vita è bella.
Een van de eerste keren dat we in Casa Trasimonte verbleven, gingen we de buren (i vicini) een bezoekje brengen. Daarvoor hadden we speciaal lekkere pralines uit Antwerpen meegebracht. Eén van de buren wist ons te vertellen dat er ook een harmonie speelt in Tuoro. Daar moesten we maar eens gaan horen.
En dat deden we. Op verschillende pancartes die in de dorpen opgesteld stonden, hadden we gelezen dat la banda die dag zou spelen op het dorpsplein om 10.00 uur. Rond half tien stonden we dus reeds op het pleintje, maar er leek die dag niet veel animo. We gingen dan maar even de plaatselijke tabacchi binnen om eens even te informeren. Daar werd ons gezegd dat de muzikanten misschien geen zin hadden om in de regen te spelen. Misschien later, als het wat zou opgeklaard zijn…
En inderdaad, tegen een uur of 11, liepen de muzikanten gezapig het plein op en werd de spreekinstallatie van de burgemeester voor het gemeentehuis klaargezet. De man van de tabacchi waar we eerder mee kennis gemaakt hadden, kwam buiten gestoven en stelde ons voor aan de dirigent. Die stelde meteen voor om een volgende keer eens mee te spelen.
Zo werden we meteen opgenomen in de WhatsAppgroep van la banda en werden er foto’s doorgestuurd van de partituren voor het volgende optreden, nl. op 2 juni.
Toen we die periode terugkeerden naar Casa Trasimonte moesten uiteraard onze trompet en dwarsfluit mee op het vliegtuig. Dat was geen probleem. In onze koffer hadden we ook een wit hemd, donker blauwe broek en donkere schoenen steken. Want die vakantie zou het gaan gebeuren.
En inderdaad, op 2 juni stelden we ons met la banda op voor het gemeentehuis op het dorpspleintje. We werden hartelijk begroet en werden meteen opgenomen in de groep. Dat we de stukken nog niet zo goed kenden -de doorgestuurde foto’s van partituren waren toch niet zo goed leesbaar- vormde geen probleem. Andere stukken hadden we uiteraard al wel eens gespeeld op ons eigen jaarconcert dat in het thema van Italië stond.
Het concertje op het dorpsplein ter gelegenheid van La Festa della Repubblica werd afgesloten met Sventola o tricolore (wapper o driekleur):
Sventola o tricolore
simbolo di civiltà e di amor!
Sventola o tricolore
per le fulgide memorie!
Sventola o tricolore
sventola dai monti al mare
sventola sul patrio nostro suol
o tricolor o tricolor!
En zo gebeurde het dat twee Belgen op het feest van de republiek meespeelden met la banda en uit volle borst meezongen Sventola o tricolore. Dit onder het toeziend oog van enkele vrienden die meegekomen waren en zich op het terras bij MoCaffee hadden gezet en verwend werden met Aperol Spritz en met enkele kleine versnaperingen.
Uiteraard hopen we ook eens met een aantal van onze muzikanten naar Casa Trasimonte af te reizen. Dan zouden we kunnen verbroederen met la banda en zo bijvoorbeeld eens ’s avonds op het dorpspleintje tijdens een zwoele zomeravond het beste van onszelf geven: la vita è bella.
Comments